Net terug van vier dagen crossen over de altiplano, met het zand en zout nog in mijn haar, ben ik er helemaal uit: het zuidwesten van Bolivia is met stip gestegen op mijn ranglijst van mooiste gebieden ter wereld. Een landschap van woestijn, bergen, vulkanen, meren en dan uiteindelijk die gigantische zoutvlakte. De wedstrijd is afgelopen, het is game over voor de rest van de wereld.
Het waren vier dagen van sensory overload en 300 foto’s, maar ook van afzien want het is koud boven de 4000 m. Gelukkig zorgde onze kok Maria voor een bijna continue aanvoer van warm (en lekker) voedsel. Dat, het kaarten en natuurlijk Digna’s lamajas hebben mij door de barre avonden en nachten gesleept.
En als je dan op de laatste dag weer koers zet richting Tupiza, dan verwacht je min of meer dat alles beter wordt. Dus niet. Toen de jeep het na een uur begaf, was dat tot daaraan toe. Dat we vervolgens werden overvallen door een zandstorm (zand in je ogen, in je neus, in je oren en in je megadure Canon 450D) was wat minder.
Bolivia heeft deze ronde belangrijke punten gescoord en het is nog maar de vraag of Argentinië dit goed kan maken. De klok tikt echter onverbiddelijk verder!